در اینجا قصد دارم تا مطالبی در مورد دسته ای از تکنیک های آی کی دو که "کوکیوناگه (kokyu nage) "   نامیده می شوند ارائه کنم.

   در آی کی دو "کوکیوناگه" به گروهی از تکنیک ها اطلاق می گردد که تنفس صحیح و هماهنگی کامل با حریف در اجرای آنها نقش بسیار مهمی را ایفا می کند. شاید اگر بخواهیم یکی از سخت ترین تکنیک های آی کی دو را نام ببریم، یکی از اولین انتخابها تکنیک هایی باشند که در دسته "کوکیو ناگه" قرار دارند. این دشواری چه در آموزش و تفهیم این تکنیک ها و چه در یادگیری آنها به چشم می خورد. برای یادگیری و اجرای صحیح و موثر یک تکنیک "کوکیوناگه" تمرین و زمان زیادی لازم است.

  از نظر من تکنیک های "کوکیوناگه" نماینده و نشان دهنده تمام آموزشها و فلسفه آی کی دو بطور یکجا و در کاملترین شکل ممکن آن هستند. شاید جمله اخیر را یک بزرگنمایی تلقی کنید، اما کافی است تا کمی به جزئیات تکنیک های کوکیو ناگه بپردازیم، در نهایت خواهید دید که "کوکیو ناگه" نهایتآی کی دو است".

از خصوصیات بارز تکنیک های کوکیوناگه می توان به موارد زیراشاره کرد:

1- در بسیاری از تکنیک های "کوکیوناگه" تماس با حریف به حداقل میزان ممکن کاهش پیدا می کند، این تماس در دو وضعیت وجود خواهد داشت. حالت اول زمانی است که حریف خود اقدام به گرفتن اوکه کرده باشد. در این حالت از این تماس تنها برای هدایت حریف و تغییر جهت نیروی او در مسیر مورد نیاز اوکه استفاده می شود .این تغییر مسیر نیرو و هدایت توسط اوکه بشکلی انجام می گردد که نهایتا منجر به بی تعادل شدن یا پرتاپ شدن مهاجم می گردد. حالت دوم زمانی است که تماس با حریف فقط در یک لحظه کوتاه قابل مشاهده باشد. این حالت زمانی رخ می دهد که اوکه با حرکت به نقاط و موقعیت های ضعف مهاجم او را بی تعادل کرده (فقط حرکت و جابجایی اوکه باعث بی تعادلی مهاجم می شود) و فقط با یک حرکت موجب پرتاب یا زمین خوردن مهاجم (رساندن به بی تعادلی کامل) می شود.

2- تماس با حریف در "کوکیوناگه" در حداقل میزان ممکن انجام می شود، حال آنکه اجرای صحیح تکنیک می تواند بطور شگفت آوری بر روی حریف تأثیر داشته باشد.

3- در تمامی تکنیک های کوکیوناگه تنفس نقش اساسی دارد. تخلیه بموقع نفس، تأثیر تکنیک را بطور شگفت آوری افزایش می دهد. شاید بتوان گفت تخلیه نفس به مفهوم فعال سازی نیروی "کی" را در یک لحظه مناسب باشد.

4-  در اکثر تکنیک های کوکیوناگه قرار گرفتن در موقعیتی از بدن حریف که او را به بی تعادل شدن برساند بسیار مهم است (نظیر رسیدن به ناحیه شی کاکو (مثلثی) در پشت بدن که دستیابی به آن حریف را در وضعیت آسیب پذیری بالایی قرار می دهد. در واقع بشکلی با حرکت و مسیر حرکت حریف هماهنگ می شویم که در نقطه ای و موقعیتی قرار بگیریم که حریف کاملا بی تعادل و بی دفاع باشد. این وضعیت معمولا با استفاده ایریمی (واردشدن) یا حرکاتی نظیر آن بدست می آید.

 5- مثل تمامی تکنیک های آی کی دو  هر چه حریف نیروی بیشتری برای حمله استفاده کند، آسیب بیشتری خواهد دید. چرا که تکنیک "ناگه" یا "پرتابی" محسوب می شود. پس هر چه نیروی بیشتری از جانب مهاجم اعمال گردد به همان نسبت با پرتاب یا زمین خوردن شدیدتری روبرو خواهد شد. نیرویی که مهاجم وارد می کند برای پرتابش استفاده می شود. فقط جهت این نیرو توسط اوکه و به دلخواه او تغییر می کند.

6- زیرکی در اجرای تکنیک های کوکیوناگه بشدت قابل مشاهده است. شما حریف را دعوت می کنید که به مسیری برود که شما می خواهید، حال آنکه خودش نمی داند به مسیری رفته که شما برایش در نظر گرفته اید. شما با جابجا شدن هایی ساده خود را به مرکز جهان مهاجم تبدیل می کنید و در نهایت در یک لحظه مهاجم به مسیری می رود که شما برایش برنامه ریزی کرده اید.

• تمام موارد فوق از "کوکیوناگه" تکنیکهایی زیبا اما دشوار می سازد.

 "کوکیوناگه" ارائه کننده فلسفه هماهنگی در آی کی دو است. چرا که شما برخوردی با مهاجم صورت نمی دهید، تنها با حریفتان هماهنگ می شوید. شما به حریف نیرو وارد نخواهید کرد، فقط خشونت او را به سمت صلح هدایت می کنید. حریف شما دردی را تجربه خواهد کرد که خود قصد داشته به محیط پیرامونش ارائه کند و نه بیشتر از آن و مگر فلسفه آی کی دو جز این است.

• "کوکیوناگه" ارائه کننده استفاده و کاربرد نیرو "کی" و تنفس است. مگر نه اینکه بسیاری نفس را عین "کی" و "کی" را از نفس جدا نمی دانند. اجرای کوکیوناگه مقدور نیست مگر با تنفس صحیح و هماهنگ.

 "کوکیوناگه"  ارائه کننده جابجایی ها و گامهایی زیبا و هماهنگ است تا رسیدن به موقعیتی که شما در آن موقعیت در اوج تعادل هستید و مهاجم در نهایت بی تعادلی.

• "کوکیوناگه" ارائه کننده زیرکی و چالاکی است. هماهنگی بین خلاقیت ذهن و توانایی جسم که در یک لحظه بهم می پیوندند و این پیوند چنان نزدیک است که تفکیک ایندو از هم را غیرممکن می سازد.
• برای همین است که یادگیری کوکیوناگه و اجرای صحیح آن نیازمند تمرینی طولانی مدت و مداوم است. شاید همه تمریناتی که می کنیم برای این باشد که روزی بتوانیم یک تکنیک "کوکیو ناگه" را بشکل صحیح آن اجرا کنیم. شاید کوکیوناگه چکیده همه تمرینات و باورهای ما در آی کی دوست.

 برای همین است که من کوکیوناگه را نهایت آی کی دو می دانم.

اگر می‌خواهید با یاد گرفتن ورزش رزمی بتوانید از خودتان و دیگران دفاع کنید باید تصمیم دقیق و ظریفی بگیرید. شما می‌خواهید یاد بگیرید که کتک نخورید !چون اگر کتک بخورید ممکنه خیلی چیزها از جمله سلامتی خودتان را از دست بدهید و نکته اصلی اینجاست که اکثر افراد در راه یادگیری کتک نخوردن و صدمه ندیدن به اندازه یک عمر کتک می‌خورند و صدمه می‌بینند. یعنی طرف ۵ سال یک ورزش رزمی رو کار می‌کنه؛ ۳ روز در هفته حسابی کتک می‌خوره که اگر یک شب با کسی دعواش شد کتک نخوره! خوب عاقلانه تر نیست که وقتی که در آن چند سال می‌خواهید بگذرانید را به کارهای مهمتر اختصاص دهید و همان یک شب را کتک بخورید؟
پس باید رشته ای را انتخاب کنید که :

 ▪   در آن خبری از کتک خوردن و صدمه دیدن نباشد:
هر چند هیچ ورزش رزمی نیست که در آن به هیچوجه خبری از کتک خوردن و صدمه دیدن نباشد، چون کتک خوردن و کتک زدن بخشی از رزم است ولی رشته هایی که این درصد در آنها کم است زیادند.

 ▪   اصول مبارزه آن منطقی باشد:

 در اکثر رشته ها هر کسی سرعت؛ قدرت و آمادگی جسمانی بالاتری داشته باشد برنده است و این دقیقآ چیزی است که شما نمی‌خواهید. مثلآ در بعضی از رشته ها یکسری حرکات غیرمنطقی رو به شاگرد تحمیل می‌کنند مثلآ با دست خالی مستقیمآ جلوی یک ضربه با میله آهنی می‌ایستند؛ این ضربات و فنون به هیچوجه در خیابان قابل استفاده نیست چون هر آدم عاقلی این رو میدونه که آهن از استخوان دست شما سخت تر است؛ حتی اگر این حرکات در کوتاه مدت جواب بدهند در درازمدت مایه آسیب و دردسر شما خواهند شد؛ فکر می‌کنید در ۵۰ سالگی بتوانید استخوان دستتان را در مقابل میله آهنی قرار دهید؟ یا مثلآ رشته هایی که ضرباتی دارند که نیاز به گرم کردن بدن و یا فضای زیاد است؛ تصور کنید ساعت ۲ شب از خواب بیدار می‌شوید و با دزدهایی که توی خونتون هستند درگیر می‌شوید آیا می‌توانید ضربات چرخشی پایی که در باشگاه به چه قشنگی اجرا می‌کردید را بزنید؟ یا می‌خواهید از آنها خواهش کنید یک ربع به شما وقت بدهند تا بدنتان را گرم کنید؟

▪   فضای مبارزه آن محدود نباشد:
این یعنی اگر مشت زن خوبی در رینگ هستید به هیچوجه دلیل نمی‌شود که در خیابان کتک نخورید؛ قواعد مبارزه در رینگ و باشگاه با خیابان کاملآ متفاوت است شما در باشگاه آماده مبارزه هستید؛ بدنتان را گرم کرده اید؛ می دانید حریفتان هم از قواعد خاصی پیروی می‌کند مثلآ به سر شما ضربه نمی‌زند؛ از وسایل ایمنی استفاده می‌کنید و… این شرطی شدن نسبت به شرایطی خاص مثلآ ضربه نزدن به نقاط حساس و… باعث می‌شود بعد از سالها تمرین در باشگاه در خیابان کاملآ دست و پای خودتان را گم کنید و از یک فرد معمولی کتک بخورید و حس چنین حالتی واقعآ ناراحت کننده است. بعد از چندین سال تمرین رزم و دعوا یک شبه از یک فرد عادی کتک بخورید؛ ناراحت کننده نیست؟
علت این موضوع فقط انتخاب غلط شماست؛ اگر بخاطر سلامتی و کسب مقام رزمی کار کرده اید که اصلآ نباید انتظار داشته باشید که کتک نخورید اگر هم برای دفاع از خود کار کرده اید انتخاب غلطی کرده بودید که با دیدن شرایط متفاوت و حرکات پیش بینی نشده طرف در خیابان دستپاچه شدید. در واقع شما اصلآ فنون مبارزه خیابانی را تمرین نکرده بودید بلکه فقط ادای آن را در آورده بودید.
پس گول هیچکدام از این سی دی ها؛ کتاب ها و باشگاههایی که ادعا می‌کنند دفاع شخصی و مبارزه خیابانی را ظرف یک ماه؛ ۲۴ ساعت؛ ۲۰ روز و… بشما یاد می‌دهند نخورید زیرا اینکار بهیچوجه عملی نیست!
فرض کنید شما الفبا و خواندن نوشتن نمی‌دانید؛ من ادعا می‌کنم خواندن یک کتاب ۵۰ صفحه ای را ظرف یکماه به شما یاد بدهم؛ ولی فقط همان کتاب! در واقع به مرور زمان شما از شکل و شمایل حروف و بخاطر تکرار محتوای هر صفحه آن کتاب را حفظ می‌شوید ولی بهیچوجه خواندن یاد نگرفته اید! اگر کتاب را عوض کنند شما نمی‌توانید هیچ چیزی بخوانید.
این دقیقآ همان کاری است که این کتاب ها و سی دی ها انجام می‌دهند یعنی شما در فضای خانه یا باشگاه در آرامش کامل با دوستتان انواع ضربه ها و دفاع ها را تمرین می‌کنید و می‌بینید همه آنها بخوبی اجرا می‌شوند و فکر می‌کنید که مبارزه را یاد گرفته اید و دچار اعتماد به نفس کاذب می‌شوید ولی وقتی واقعآ یک شب در یک کوچه تاریک با صدای خشن و برق چاقوی یک مزاحم روبرو می‌شوید حتی اسمتان را هم فراموش می‌کنید چه برسد به فنون نوشته شده در یک کتاب!
ولی اگر راه مبارزه را به درستی فرابگیرید مبارزه به بخشی از غریزه بدن شما تبدیل می‌شود و حتی اگر نصفه شب چشمتان را باز کنید و ببینید کسی می‌خواهد شما را خفه کند می‌توانید از خودتان دفاع کنید.
ضرب المثل معروفی هم هست که می‌گوید : *  ماهی ندهید؛ ماهیگیری را یاد بدهید *

اوشیبا تأثیرات مبارزه را در حین کار با تاکدا کشف کرد ولی این برای او کافی نبود چرا که او میخواست به جایگاه واقعی بشر دست پیدا کند و البته توانست این جایگاه را به لطف وجود شخصیت دیگری به نام اونیسابورو دگوچی استاد بزرگ تمرینهای سبک جدید شینتوایست یعنی اوموتوکیو بدست آورد در کنار دگوچی وی توانست تمرینات جدید (بکارگیری زمزمه و اصوات دعاگونه به صورت ذکر) بنام کوتوداما را دنبال کند وقتی در سال 1924 دگوچی ژاپن را به قصد مونوگولی ترک کرد و اوشیبا به عنوان محافظ همراه وی بود اوشیبا هرآنچه که از مبارزه میدانست برای مقابله با دسته‌های راهزنان بکار می‌گرفت این تجربه بسیار عالی بود و برای اولین بار استاد بزرگ آینده مسیر ویژه خود را پیدا کرد پیش بینی در دل خطر وقتی همه تهدید شده و هراسیده‌اند او به جلوتر از خودش می‌نگرد و می‌اندیشد کدام مسیرها را باید انتخاب کرد و از کدام باید چشم پوشید. در بازگشت به ژاپن اعتقاداتش به یقین رسیده بود و به جایگاه بشر در عالم هستی دست یافته بود و آن را با تمام وجود درک می‌کرد. برای ایجاد هماهنگی بین تمرینات و اعتقادات فیلسوفانه اش او هنری جدید آفرید آیکیدو به معنای:

وحدت و عشق صلح و آشتی و تجسم قدرت هر بخش از آی کی دو دارای معنایی به شرح ذیل است:

آی : هماهنگی - وحدت - همراهی - همراه شدن

کی : روح - توان - نیروی روحی - قدرت درونی

دو : روش - ساختار – راه

 ریشه‌های آی کی دو نوین در آی کی جوجوتسو ژاپن قرار گرفته است. در این عهد بوجوتسو با روشهای کلاسیک تمرینات رزمی نقش برجسته‌ای در پدیدار گشتن طبقه جنگاوران در مهارتهای دفاع با دست خالی در کنار شیوه استفاده از سلاح آموزش داده می‌شد آی کی جوجوتسو تنها یکی از چند نوع شیوه‌ها و سبک‌های مبارزه بود. در تمام آنها نظرات سخت انضباطی اعمال می‌شد و اعضاء موظف به حفظ کامل اسرار بودند که به تمرین این روشها و فنون به دیده احترام بنگرند. گفته‌اند که آی کی جوجوتسو توسط جنگاوری فاضل به نام شاهزاده تی جون فرزند امپراتور سیوا ابداع شده است. روش تی جون بر اساس ضربات شمشیری دست خالی که نقاط مختلف باز زره حریف را مورد هدف قرار می‌داد استوار بود. یکی از فرزندان تی جون به نام تسوته موته محدوده فنون را گسترش داد و تاکید را بر ماآی (تشخیص فاصله بین خود و حریف) گذاشت. این توانایی برای تمام جنگاوران لازم بود زیرا که آنان بایستی خود را آماده رویارویی با سلاحهایی با طولهای مختلف می‌کردند.یوشی میتسو سردار برجسته از هنرهای رزمی آگاهی بسیاری داشت .وی فردی بود که آگاهیهای بسیاری در زمینه اطلاعات پزشکی داشت. او این اطلاعات را بر اثر علاقه به کالبدشناسی انسان کسب کرده بود. گفته می‌شود که وی این اطلاعات را از راه تشریح اجساد جنگاوران مرده به دست می‌آورده. وی با بکاربردن فنون رایج به شیوه‌های ماهرانه که وی را قادر می‌ساخت کنترل بیشتری روی حریفانش بدست آورد موجب توسعه و پیشرفت آی جوجوتسو گردید. وی دریافت که دست و مچ‌های جنگاوران چون محکم و پوشیده شده نیستند معمولاً آسیب‌پذیر هستند و بنابراین فنونی ابداع کرد که آنها را برای آسیب زدن به این نقاط بکار برد. وی این ساختار را " دایتوریو آی کی جوجوتسو" نامید که بعد از مرگش دایتو نامیده شد. یوشی کیو پسر یوشی میتسو که خود نیز جنگاوری کارآزموده بود با اضافه کردن شیوه‌ای که جنگاوران بدون سلاح می‌توانستند از آن در مقابل شمشیرهای کوتاه و بلند استفاده کنند تعداد فنون این روش را افزایش داد. یوشی کیو همچنین شاگردانش را وادار به تمرین در مقابل شمشیرهای کوتاه و بلند که یک نوع نیزه شکافنده بود می‌کرد. وی بخاطر تغییر محل اقامتش فامیلی خود را تغییر داد در اواخر قرن نوزدهم که ژاپن در آستانه بیرون آمدن از انزوا قرار داشت. سوگاکوتاکه دا سی و یکمین فرد از نسل تاکه دا تصمیم گرفت که شیوه خانواده را دوباره احیا کند. پس از مدتی این شیوه را جا انداخت و مدرسه‌ای در هوکایدو واقع در استان آباشیری افتتاح کرد. دیری نپایید که کارش گرفت و افراد ارتش در آنجا به یادگیری پرداختند. توکی مونه تاکه دا پسر وی کار را ادامه داد و مدرسه را " دایتون کان " نامید. نامی که تاکنون حفظ شده است در این مدرسه بود که فردی به نام " موریهه اوشیبا" تحصیل کرد. او که خود استاد مسلم هنرهای رزمی بود تحت تأثیر " سوگاکوتاکه دا " با معرفی بهترین هنرهای رزمی دیگر و ارایه برخی از عقاید خود به پیشرفت برنامه آموزشی مدرسه کمک کرد. وی خیلی زود یکی از برجسته‌ترین شاگردان " سوگاکوتاکه دا " گردید. اوشیبا در زمان قدرت واکایاما در ژاپن متولد شد. وی مرید هنرهای رزمی بود. او تمام پول خود را در راه یادگیری زیرنظر بهترین استادها در جهان صرف کرد. او اشتهای سیری ناپذیری جهت یادگیری هرچه بیشتر روشها داشته است. وی در جنگ جهانی دوم در ارتش ژاپن در جنگ با روسها دلاوریها و مهارت خود را به نمایش گذاشت تا جائیکه به او لقب خدای سربازان را دادند. وی پس از جنگ به شغلهای بسیاری پرداخت ولی بخاطر بهبود مهارت رزمی خود در رنج بود زیرا که آرزو داشت که شکست ناپذیر گردد. در این دوران بود که با راهبان بودایی برخورد و به فلسفه آنها گوش فرا داد و بر اثر آن به تردید افتاد که هنرهای رزمی نباید فقط مختص حمله به شخص دیگر یا به زمین زدن انسان‌ها باشند. وی تصمیم گرفت که این فلسفه را دنبال کند. لذا شخصا وارد معبد گردید و هر روز ساعات زیادی را به خلوت و تنهایی می‌گذراند و به مفهوم حقیقی هنرهای رزمی پی برد. وی دریافت که هنرهای رزمی نباید مختصرا وابسته به قدرت باشند بلکه بایستی راهی برای پیشرفت روح و جسم و رسیدن به صورت آنها باشند.آی کی جوجوتسو آنگونه که تمرین می‌گردید این فلسفه را مطرح نمی‌کرد. بنابراین وی تصمیم گرفت تا هنر جدیدی را ابداع کند که سرشار از اصل هماهنگی روحی و جسمی مورد نظرش باشد. وی این هنر را آی کی نامید و همانند دیگر هنرهای رزمی پسوند جوتسو به معنای هنرجنگیدن را از آن حذف کرد و واژه  دو را به معنای راه را که نشان دهنده ملایمتر شدن است بجای آن برگزید.

در بسیاری از ورزش های امروزی لازم است که شما حجم زیادی از هوا را تنفس کنید تا در آن ورزش موفق باشید.در اینجا راهکارهایی برای افزایش ظرفیت ریه  شما همچنین افزایش حجم هوایی که بداخل ریه ها می فرستید وجود دارد.

این تمرین ها را هر روز انجام دهید  و تاثیر آن را خیلی زود متوجه شوید.

روش 1: نکات سریع برای افزایش ظرفیت ریه

 1.تنفس عمیق

شما می توانید مقدار هوایی که به ریه های خود می فرستید را در یک زمان کوتاه افزایش دهید، بدون اینکه لازم باشد  بلند مدت در فعالیت های ورزشی شرکت کنید یا از تجهیزات ورزشی استفاده کنید.

 ترفند این است بطور پیوسته و عمیق تنفس بکشید.
بطور کامل و به آرامی بازدم کنید. چندبار قبل از شروع، تمرین کنید. هوا را در ریه های خود معطل نکنید و نگه ندارید، اینکار باعث میشود در تنفس بعدی حجم هوا بیشتر شود.

در هنگام دم عضلات شکم خود را منقبض کنید. اینکار باعث میشود فضای اطراف ریه های شما بیشتر شود و هوای بیشتری را بداخل بکشد.  بازوهای خود را کمی باز کنید تا قفسه سینه  شما باز باشد.

 2.نفس عمیق بکشید.

دقت کنید که از 85 درصد ظرفیت ریه خود استفاده کنید و فضای کافی برای آرامش بدن خودتان بگذارید! استفاده از 100 درصد ظرفیت ریه موجب درد می شود.اگر امکانش وجود داشت از یک دوست بخواهید بر تنفس شما نظارت داشته باشد.عضلات صورت شما باید ریلکس باشد و تنها عضلات شکم هستند که کار میکنند.

 3.به صورت خود آب بپاشید در حالیکه نفس خود را حبس کرده اید.

دانشمندان متوجه شده اند که اینکار موجب کاهش سرعت ضربان قلب شده و نیز برای غواصی کردن مناسب است.

بدن شما برای شیرجه زدن به زیرآب آماده می شود. بطوریکه ضربان قلب را بصورت مؤثری تنظیم کند و نیز اکسیژن را به خون شما برساند بطوریکه شما را زنده نگه دارد.مراقب باشید که آب سرد باشد اما یخ نباشد آب یخ باعث میشود ضربان قلبتان سریع تر بشود و این باعث می شود توانایی شما برای اینکه نفس خود را برای مدت زمان طولانی حفظ کنید کاهش یابد.

 4.عضلات خود را شل کنید و نفس خود را نگه دارید.

سعی کنید چشمهایتان را ببندید. هرچقدر که انرژی کمتری صرف کنید بدن شما قادر خواهد بود مدت زمان بیشتری نفس را نگه دارد. در ذهن خود تا 100 بشمرید و به شمردن اعداد تمرکز کنید.

عددی را که بیشتر از آن نتوانستید نفس خود را نگه دارید بخاطر بسپارید! این عدد معیار شما برای تمرین بعدی خواهد بود.

 5. به آرامی بازدم کنید و 3-4 بار تکرار کنید.

اجازه ندهید تنفس شما به سرعت خارج شود. در یک جریان ثابت تا جائیکه می توانید به آرامی بازدم کنید. بعد از اینکه تمرین را یکبار بطور کامل انجام دادید دوباره از اول تکرارش کنید.

بعد از 4 الی 5 بار تکرار، ظرفیت ریه های شما بمقدار قابل توجهی افزایش پیدا کرده است.

بصورت منظم این تمرین را انجام دهید.

انواع کاتانا

کاتانا (یا کِتانا) نام یک نوع شمشیرژاپنی است که از قرن 13 مورد استفاده سامورایی های ژاپن بوده‌است. لغت «کتانا» در زبان ژاپنی باستان به معنی شمشیر است.
از ویژگیهای بارز کتانا شکل زیبای آن و استحکام خارق العاده‌اش است. در طول تاریخ شکل آن تغییرات مختصری یافته ولی اصول پایه آن همچنان بدون تغییر مانده ‌است. از جمله ویژگی‌های کتانا می‌توان به شکل منحنی تیغه آن اشاره کرد. همچنین یک طرف شمشیر (لبه داخلی آن) بسیار تیز است و اصولا قسمت عقب سطح شمشیر از قسمت تیز و برنده آن کلفت‌تر است.
کتانا اصولا برای بریدن اجزا بدن طراحی شده تا زخمی کردن دشمن، به همین دلیل هر تیغه آن به شکل خاصی طراحی شده ‌است تا قدرت برندگی آن هرچه بیشتر اثرگذار باشد.

تقسیم بندی شمشیرهای ژاپنی

شمشیرهای ژاپنی اصولا بر چهار پایه طبقه بندی و تقسیم می‌شوند

تقسیم بندی برپایه اندازه تیغه آن

    تمام شمشیرهای ژاپنی بر این پایه تولید می‌شوند. چیزی که شمشیرهای ژاپنی را از یکدیگر متمایز می‌کند طول تیغه آن است. شمشیرهای ژاپنی با واحد شکو (Shaku) اندازه‌گیری می‌شوند. (۱ شکو = تقریباً برابر است با ۳۰٫۳ سانتی متر و یا ۱۱٫۹۳ اینچ) همچنین برای دقت بیشتر هر «سان», «بو» و «رین» (بترتیب برابر با یک دهم, یک صدم و یک هزارم شکو) مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای مثال: تیغه کمتر از یک شکو(۳۰ سانتی متر) یک تانتو )خنجر) نامیده می‌شود.

• تیغه بزرگتر بین یک تا دو شکو (یعنی بین ۳۱ تا ۶۱ سانتی متر) شوتو (شمشیر کوتاه) نامیده می‌شود. معروف‌ترین انواع شوتو شمشیرهای واکیزاشی و کوداچی هستند.
• تیغه بلندتر از دو شکو (۶۱ سانتی متر) دایتو (شمشیر دراز) نامیده می‌شود. شمشیرهای کتانا در این بخش قرار می‌گیرند که متداول‌ترین نوع شمشیر ژاپنی هستند.
• تیغه بلندتر از سه شکو (۹۰ سانتی متر) آداچی و یا نوداچی خوانده می‌شوند. اینگونه شمشیرها کاربرد کمتری دارند و استفاده چندانی ندارند.

تقسیم بندی بر پایه نوع سبک رزمی مدرسه سامورایی و استان سازنده آن

از نوع شمشیر ژاپنی، می‌توان به محل ساخت و مدرسه سامورائی که شمشیر در آن ساخته شده‌است پی برد.

در واقع هر6 مدرسه معروف و صاحب سبک سامورائی، یعنی مدرسه سوشو، باماتو، بیزن، باماشیرو، مینو و واکیمونو که هر کدام در استان‌هایی به همین نام متمرکز بودند، بخاطر خواص منحصر بفرد شمشیرهای خود مشهور بودند. برای مثال شمشیرهایی که در استان مینو ساخته می‌شدند بخاطر قدرت بسیار بالای برندگی و یا شمشیرهای استان یاماتو به خاطر خسته نشدن دست و سبکی شمشیر معروف بودند.

همچنین هر یک از این مدارس امضاء مخصوص مدرسه خود را بر روی شمشیرهایشان حک می‌کردند.

تقسیم بندی بر پایه سیر و زمان ساخت آن

• تا قبل از سال ۹۷۸ میلادی: در این سال‌ها شمشیرهای «چوکاتو» و یا «جوکوتو» که دارای تیغه‌ای صاف و شکل‌های غیرمعمول و عجیب بودند رواج بسیار داشتند.
• از ۹۷۸ تا ۱۵۹۷ میلادی: در این سالها شمشیرهای موسوم به «کوتو» متداول گشت. در این دوره تاریخی هنر شمشیرسازی ژاپن به شکوفایی قابل توجهی رسید. گونه‌های اولیه «کوتو» شکل‌های نامناسبی داشتند، بطوریکه دسته‌های شمشیر شکلی منحنی‌وار داشت. این شمشیرها همچنین در ابتدا در دست کمی سنگین بودند ولی بعدها اشکالاتشان بهبود قابل توجهی یافت و تغییراتی اساسی در شکل کوتوها ایجاد شد.
• از ۱۵۹۷ تا ۱۷۶۰ میلادی: در این سالها شمشیرهای موسوم به «شینتو» که به زبان ژاپنی به معنای «شمشیر جدید» بود متداول گشت .اما از لحاظ کیفیت، این شمشیرها در مقام پایین‌تری نسبت به شمشیرهای «کوتو» قرار داشتند و سامورایی‌های متمول همچنان از شمشیرهای «کوتو» استفاده می‌کردند.
• از ۱۷۶۰ تا ۱۸۷۶ میلادی: در این سالها نوع جدید و بهبودیافته شمشیرهای «کوتو» طراحی و ساخته ‌شد که اصولا «شین شینتو» یا «شمشیرهای جدید جدید» نام گرفتند. این شمشیرها از شمشیرهای «شینتو» کیفیتی بالاتر داشتند اما همچنان شمشیرهای «کوتو» حرف اول را می‌زدند.
• از ۱۸۷۶ تا امروز: بعد از وضع قانون هایتوره ای که حمل سلاح و شمشیر در میادین شهر را ممنوع می‌کرد تیغه‌هایی که به صورت کارخانه‌ای ساخته می‌شدند را به صورتی استهزاءآمیز «گانتو» نامیدند . «گانتو»ها که بیشتر به شمشیرهای سواره نظام کشورهای فرانسه و انگلیس شبیه بودند تا کاتاناها (اگرچه «گانتو»ها شکل شمشیرهای کاتانا را نیز تا حد زیادی حفظ می‌کردند) اندازه‌ای کوتاهتر از شمشیرهای «شینتو» و «شین شینتو» داشتند.

تقسیم بندی بر پایه نوع حمل و پوشش آن:

نام چند تن از معروف‌ترین سازندگان کاتانا:

ماسامونه---  هاتوری هانزو ---- موروماسا ----- آماکونی -----  مونه چیکا

انسان، عاشق زیبایی نمی شود.

بلکه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست