این سوال قرن ها بین رزمی کاران رایج بوده است و هنوز ادامه دارد هر سبک رزمی می تواند دارای نقاط ضعف و قدرت باشد. هدف مورد علاقه یک رزمی کار می تواند بهترین روش برای انتخاب قوی ترین هنررزمی می باشد. چون هر سبک رزمی می تواند گوشه ای از قدرت دنیای رزمی را نشان بدهد. مثلا در سبک های کنترلی و امتیازی سرعت حرف اول را می زند. ورزشکاران این سبکها دارای سرعت های زیادی هستند. مانند تکواندو، کان ذن ریو کاراته، شیتو ریو کاراته و....  ولی در سبکهای غیرکنترلی سرعت در کنار قدرت ضربه زدن و استقامت ضربه پذیری قرار می گیرد مانند بوکس، کیک بوکس، کیوکوشین و...  ولی اگر چند مرحله بالاتر برویم مسابقات   UFC  و MMA   را داریم که اوج برخورد فیزیکی بین ورزشکاران است و تمامی ورزشکاران از تمامی سبکها می توانند در آن شرکت کنند ولی ثابت شده با تکیه بر یک سبک رزمی نمیتوان در این مسابقات پیروز شد و باید چند سبک رزمی را با یکدیگر ادغام کرد که از نظر اهمیت 1- جوجیتسو 2 -جودو  3- بوکس 4 -کشتی  5- کیک بوکس قرار دارد ولی اگر در همین مسابقات ضربه زدن به نقاط حساس مانند چشم و گلو یا فشار روی مفاصل ریز مانند انگشتان و مچ ها آزاد باشد سبکهای مختلف دیگری می تواند مورد اهمیت قرار گیرد مانند کونگ فوشائولین و آی کی دو  و....

 حالا اگر هدف هنر رزمی از بین بردن حریفان در نظر گرفته شود باید گفت تا قبل از اختراع سلاح های گرم پرمصرف ترین و قویترین سبکهای رزمی بترتیب 1- هنر تیروکمان 2- هنر شمشیرزنی 3- هنر نیزه زنی و بعد از آن هنر استفاده از سلاح های حاشیه ای مانند گرز، زنجیرقلاب، چاقو، زوبین و.... با اختراع سلاح های گرم این نوع سلاح ها در هنرهای رزمی کاربرد خود را از دست داد و هنر استفاده از هنر سلاح های گرم قویترین روش شناخته شد. نمونه بارز تاریخی آن جنگ چالدران بود. جنگی که بین سلاح های سرد و ایرانیان با سلاحهای گرم عثمانی که به شکست ایرانیان منتهی شد.

در عصر فعلی یک کماندو می تواند از فاصله چند کیلومتری هر نقطه از بدن حیف خود را مورد اصابت گلوله قرار بدهد و یا چند هدف متحرک را در هوا در عرض چند ثانیه مورد اصابت قرار بدهد. بطور کلی در دنیای هنرهای رزمی فقط هدفی که دور از توهمات ذهنی و اغراق پردازی باشد می تواند مشخص کنند قوی ترین روش رزمی باشد.